Mit o Syzyfie – główny bohater
Syzyf to jeden z bohaterów mitologii greckiej. Był dobrym władcą Koryntu, dzięki któremu państwo opływało w bogactwa, a ludziom żyło się dostatnie. Cieszył się dużym poważaniem wśród bogów i stał się ich ulubieńcem. Pozwalali mu spożywać nektar i ambrozję, dzięki czemu miał zapewnione długie życie i ogromną siłę fizyczną.
Mitologia ukazuje go jako człowieka przebiegłego i zuchwałego, ze skłonnościami do plotek. Jego najbardziej znanym czynem stało się oszukanie śmierci, co pozwoliło mu żyć spokojnie przez długie lata. Za swoje przewinienia został ukarany wieczną pracą, polegającą na toczeniu ogromnego kamienia na górę, który za każdym razem spadał. Bohater symbolizuje ludzkie dążenia, które często są skazane na porażkę, ale mimo to są nadal kontynuowane.
Mit o Syzyfie – plan wydarzeń
Mit o Syzyfie opowiada historię króla Koryntu, który został skazany przez bogów na wieczne męczarnie. Poniżej znajduje się krótki plan wydarzeń związanych z losami głównego bohatera:
- Rządy Syzyfa w Koryncie.
- Syzyf ucztuje z bogami na Olimpie.
- Wyjawienie sekretu Zeusa przez Syzyfa.
- Zesłanie bożka śmierci Tanatosa i jego uwięzienie.
- Uwolnienie przez Aresa Tanatosa
- Syzyf zakazuje żonie pochówku swojego ciała.
- Śmierć Króla Koryntu.
- Błąkanie się duszy Syzyfa.
- Zezwolenie Plutona na powrót Syzyfa.
- Ukrywanie się głównego bohatera.
- Zabranie Syzyfa przez Tanatosa do podziemi.
- Syzyfowa praca, która nie ma końca.
Mit o Syzyfie w kilku zdaniach – krótkie streszczenie
Syzyf był władcą Koryntu i ulubieńcem bogów, z którymi często ucztował na Olimpie. Pewnego razu wyjawił ważną tajemnicę Zeusa. W odpowiedzi wysłano do niego bożka śmierci Tanatosa, ale Syzyf go uwięził. Z powodu tego wydarzenia ludzie przestali umierać.
Bogowie posłali więc Aresa, aby uwolnił boga śmierci. Pierwszym celem Tanatosa stał się Syzyf, który mimo to nie mógł wejść do krainy cieni, ponieważ żona Syzyfa nie pochowała jego ciała zgodnie z życzeniem. Syzyf otrzymał więc szansę powrotu na ziemię. Wyruszył, lecz nigdy nie powrócił.
Żył przez wiele lat ukrywając się, aż w końcu bogowie przypomnieli sobie o nim i ponownie wysłali Tanatosa. Jako karę za swoje czyny, Syzyf musiał toczyć ogromny głaz na szczyt góry. Za każdym razem gdy był już blisko celu, głaz ponownie spadał na sam dół.
Mit o Syzyfie – streszczenie szczegółowe
Syzyf był mądrym i lubianym władcą Koryntu, który znajdował się u szczytu skalistej góry zwanej Akrokoryntem. Miasto swoją potęgę i bogactwo zawdzięczało portowi, pobierającemu daniny od statków płynących ze wschodu i zachodu. Król był również ulubieńcem bogów, dzięki czemu mógł cieszyć się licznymi przywilejami. Często zapraszano go na Olimp, gdzie uczestniczył w hucznych ucztach oraz spożywał nektar i ambrozję. Zapewniały one długie życie i siłę fizyczną panującemu Syzyfowi.
Król miał również skłonności do plotkarstwa i po powrotach z uczt zawsze opowiadał o tym, co działo się na boskich biesiadach. Pewnego dnia postanowił zdradzić poufną informację przekazaną od Dzeusa, która stanowiła bardzo ważną tajemnicę. Jej wyjawienie przysporzyło Zeusowi wiele przykrości i problemów. Rozgniewany bóg grecki w zemście posłał do niego bożka śmierci, Tanatosa, aby go schwytał. Nieoczekiwanie to jednak Syzyf uwięził Tanatosa. Zakuł go w kajdany i wtrącił do piwnicy. Przez ten czyn ludzie na świecie przestali chorować i umierać, co w konsekwencji przeniosło się na to, że stali się nieśmiertelni.
Aby przywrócić dawną równowagę i uwolnić Tanatosa, skierowano Aresa na ziemię. Bóg śmierci, po uwolnieniu, natychmiast udał się po duszę Syzyfa. Nie mógł on jednak wejść do krainy cieni, gdyż dopuścił się podstępu i nakazał żonie, aby nie chowała jego ciała, ani nie urządzała mu pogrzebu. Dusza króla błąkała się po Hadesie i skarżyła na swój los do momentu, aż Pluton ulitował się nad nim i pozwolił wrócić na ziemię, w celu ukarania niegodziwej żony i nakazania jej pochówku.
Bohater wyruszył z zaświatów, ale jak się okazało, nigdy nie powrócił. Przechytrzył ponownie bogów i ukrył się na ziemi, żyjąc w spokoju jeszcze przez wiele lat. Został zapomniany, a gdy tylko Hades odkrył brak uciekiniera i zaczął się skarżyć, Bogowie ponownie skierowali Tanatosa, aby zabrał duszę Syzyfa. Tym razem Tanatos był ostrożniejszy i zaskoczył króla Koryntu, uciął mu pukiel włosów oraz zabrał z powrotem do podziemi.
Bogowie postanowili ukarać dotkliwie Syzyfa za jego nieposłuszeństwo i oszustwa, których się dopuścił wobec nich. Zapewnili go, że jak tylko wykona swoją karę, to zostanie uwolniony. Otrzymał za zadanie wytoczyć ciężki głaz na sam szczyt góry. Jednak, gdy tylko zbliżał się do upragnionego celu, kamień nagle wyślizgiwał się i spadał z powrotem na sam dół. Działo się tak za każdym razem. Bohater został skazany na ciężką pracę, która nigdy nie miała końca i według mitu greckiego, trwa po dzień dzisiejszy.
Jaka jest problematyka tego utworu?
Mitologiczna historia Syzyfa ma głębokie znaczenie symboliczne. Pozwala ukazać bezustanną walkę człowieka z losem oraz wszechmocą bogów. W mitologii greckiej kamień jest symbolem wiecznego wysiłku i ciężkiej pracy. Jest on również związany z karą i nieustannym cierpieniem, co doskonale odzwierciedla los Syzyfa, który zmuszony był wtaczać kamień na szczyt góry, tylko po to, by spadał z powrotem.
Bohater nie jest w stanie uniknąć powtarzającej się kary, co podkreśla temat bezsilności jednostki wobec sił rządzących światem. Świadomość konieczności podejmowania takiego wysiłku, który nie przynosi żadnych korzyści, stanowi bolesne uderzenie w ludzką duszę i umysł. Zawsze istnieje świadomość, że wkrótce znajdzie się z powrotem w punkcie wyjścia.
Jednak w przypadku Syzyfa nie było to daremne zadanie, ale wymierzona w niego kara za popełnione występki. Ukazuje ona potęgę bogów i nieuchronność ich wyroków, podkreślając, że bunt i próba ich oszukania nie pozostaną bezkarne. Sprawiedliwość, prędzej czy później, musi zostać wypełniona.
Nawiązania do mitu w innych tekstach
Mit o Syzyfie wywarł znaczący wpływ na współczesną kulturę, inspirując twórców i artystów do tworzenia nowych dzieł i interpretacji tego mitu. Znalazł swoje odzwierciedlenie w wielu dziełach literackich, zarówno antycznych, jak i współczesnych. Jego kontekst przekazuje wiele wartościowych lekcji, które są nadal aktualne dla współczesnego czytelnika.
Jednym z przykładów, w których występuje nawiązanie do mitu Syzyfa, jest utwór Stefana Żeromskiego pt. „Syzyfowe prace”. Już sam tytuł wskazuje o jego zastosowaniu. Pisarz w powieści porównuje nadaremne działania rusyfikatorów, dążących do wynarodowienia polskiej młodzieży, z nieustającą pracą Syzyfa.
Warto wspomnieć tutaj także o eseju „Mit Syzyfa” Alberta Camusa. Autor na podstawie losów mitycznego Syzyfa rozważa absurd ludzkiego życia i role, jaką spełnia w nim świadomość. Według niego ludzkie życie jest nacechowane absurdem, ale może również dostarczać radości, jeśli zdołamy zrozumieć naturę naszych trudności. Świadomość stanowi bowiem klucz do zwycięstwa.